miércoles, 13 de marzo de 2013

Olympia Park.

Y hoy otro de los grandes parques de München: el Olympia Park. Las vistas desde lo alto del parque son maravillosas pero desde lo alto de la Olympia Turm son aún mejores. Ya he ido una vez, pero volveré y muy a menudo. Desde allí arriba se ve lo pequeños que somos en un mundo tan grande...












lunes, 11 de marzo de 2013

Englischer Garten

Aquí van unas cuantas fotos del inmenso jardín inglés de München. Más de 4 km²  de zona verde, incluso es más grande que Central Park. Ahora está precioso el parque, y con la nieve también lo estaba, aunque supongo que cuando venga mejor tiempo lo estará todavía más.
También va una foto de la Chinesischer Turm. De noche es espectáculo puro :)








sábado, 9 de marzo de 2013

München.





Un sábado lo único que hay que hacer es perder por München y conocer cada una de las cosas preciosas que tiene. Pero perderse de verdad, como yo :)

Espectacular el ambiente antes del partido en el Alianz Arena. Una pena no poder entrar al ver el partido pero estaré aquí mucho tiempo así que tendré muchas oportunidades de ir. Es increíble cómo viven los alemanes el fútbol y aquí no hacen tanto el gañán como cuando se van fuera pero eso sí, están todo el rato gritando y cantando por las calles. Mola mucho.

En el próximo post pondré fotos del magnífico Englischer Garten, enorme y precioso :D

jueves, 7 de marzo de 2013

La amistad no tiene edad.

Hace más de seis años, cuando estaba en 3º de ESO, conocí a la que hoy considero la mejor persona del mundo. Y no, ni me equivoco ni exagero: es realmente increíble! 
En todos estos años ha tenido la paciencia necesaria para aguantarme, que no era nada fácil, me ha dado su confianza y ha confiado en mí; me ha enseñado y me ha ayudado a crecer y a ser mejor persona día a día, y es que con sólo tenerla a ella de referente una no puede hacer otra cosa que mejorar. Ha estado siempre a mi lado, aunque a veces no lo haya visto o no lo haya querido ver; su apoyo y sus ánimos han sido incondicionales aún cuando no me los merecía. Pero ella es así, es tan grande que, a pesar de que yo no me he portado muchas veces bien con ella ni he sido justa, no se ha separado de mi lado y nunca ha dudado en aparecer cuando yo la he necesitado.
Lo sabe todo de mi vida, y cuando digo todo quiero decir todo. Esas cosas que sólo las puede saber ella y que sólo le cuento a ella porque nunca me juzga. Puede que no esté de acuerdo pero siempre me habla con cariño y me hace entrar en razón cuando estoy equivocada. Esas cosas que nadie más puede saber porque simplemente la gente "normal" no las entendería, ella, todas esas cosas de mi vida las conoce. Jamás se las he ocultado y jamás ella ha querido que no se las contase.
Echo la vista atrás, a aquel 22 de noviembre de 2006, aquel bendito día, y me pregunto qué habría sido de mí si aquel 22 de noviembre hubiera sido diferente. En mi mente no caben otras opciones. No concibo mi vida si no la tengo conmigo. Es mi refugio siempre que estoy triste y es el doble de feliz que yo cuando estoy contenta.
Sé que a mucha gente le puede molestar lo que digo, y poco me importa, pero ha sido y es la mejor amiga del mundo. Sinceramente, no tengo palabras suficientes que puedan describir lo que es MJ en mi vida, porque lo es todo, y todo es todo, no hay explicación posible.
Me siento muy orgullosa de tenerla a mi lado. Me hace sentir que el mundo no es tan basura como a veces parece y me da un motivo más para seguir viviendo y peleando y sé que si ella está conmigo podré conseguir todo lo que quiera porque, aunque pueda flaquear y me falten las fuerzas, ella estará detrás de mí, empujándome, negándose a que me rinda.

Aquel 3º de la ESO siempre estará en mi cabeza, no por conocer a algún compañero de clase, sino por el ángel que me dio inglés. Sí, un verdadero ángel!
No me queda más que darle las gracias y cuidarla y mimarla como se merece para que sea feliz y que esa sonrisa suya que tantísimo me gusta no salga de esa cara guapa que tiene :)

La amistad no tiene edad y 25 años no podrían cambiar ni cambian lo que siento por esta persona tan genial.


Te quiero mucho, Princesa.





martes, 5 de marzo de 2013

18/01/2009

Hoy toca echar una vista atrás. Acabo de ver esto y no me he podido contener. Ya hace 4 años... qué rápido pasa el tiempo!

Sporting Club San Mateo vs. Alondras.


Unha das teorías do fútbol quedou sin significado onte no campo de ‘O CRUCEIRO’. Dende sempre os afeccionados ao fútbol admiten que sen sorte non se gaña. O San Mateo gañou onte coa sorte aliada coas rivais. Ata catro tiros aos paos sen marcar gol. Encaixando un golazo nun contraataque e pensando todos que o partido se  perdía.
 
Pero as teorías do fútbol están para rompelas e en dous minutos, chegando o final do encontro, dous goles remontando e deixando claro que os partidos non rematan ata o pitido final.
 
O partido foi moi desputado desde o principio, con numerosas oportunidades para o San Mateo e con algunha oportunidade para o Alondras.
 
Así o Alondras dispuxo dunha boa oportunidade na primeira parte, que Uxía despexou o xusto para que o balón batera no longueiro.
 
As oportunidades para o San Mateo sucedíanse, pero sin acerto.
 
A segunda parte foi de acoso total do San Mateo na área rival. Varios córners, faltas cercanas, ata catro tiros aos paos, e cando parecía que o gol chegaría rápido, foi o Alondras, quen con tres pases convertiu un córner en contra nunha chegada á área defendida polo San Mateo cun golazo de vaselina ante a saída de Uxía.
 
A alegría duroulle pouco ao Alondras, xa que Anita, de gol olímpico (tocouno unha defensa cando xa se colaba) conseguiu a igualada, e na seguinte xogada foi Lorena a que regateou na frontal da área a dúas defensas encarando soa e batendo con clase á porteira do Alondras.
 
O Alondras faltoulle fondo físico para aguantar o ritmo do partido.
 

Este partido... este maldito/bendito partido... Fue uno de los primeros en los que jugué de mediocentro. Este día tuvimos mil ocasiones, bueno, la capi tuvo mil ocasiones y la maldita pelota no quería entrar... Fue un gran partido y recuerdo que no hice otra cosa más que animarla, decirle que la pelota iba a entrar, que tenía que entrar. Y así fue... marcar el 2-1, el gol de la victoria, no se lo merecía nadie más que ella. Creo que no voy a poder olvidar nunca aquel partido.